Bolesław Kontrym (1898-1953) – ochotnik i oficer armii carskiej; uczestnik I wojny światowej na froncie karpackim, następnie walk z bolszewikami podczas wojny domowej w Rosji w latach 1917-1923. Jednocześnie wywiadowca attaché wojskowego przy Poselstwie RP w Moskwie. Pod koniec 1922 r. zweryfikowany w stopniu porucznika.

Służył w Straży Granicznej, następnie Granicznej Policji Państwowej i Policji Państwowej. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Wilna we wrześniu 1939 r. internowany. Zbiegł z obozu Kołotowo pod Kownem. Pod koniec 1939 r. zameldował się we Francji. Służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich i 1. Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Cichociemny zrzucony w 1942 r. do kraju i przydzielony do „Wachlarza”, następnie szef Kedywu Okręgu AK Brześć i Centrali Służby Śledczej Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa Delegatury Rządu na Kraj. Dowódca oddziału dyspozycyjnego ochraniającego Delegaturę Rządu „Sztafeta-Podkowa”/„Podkowa”. Uczestnik powstania warszawskiego na jednym z najtrudniejszych odcinków walki (ulice Królewską, Kredytową i pl. Małachowskiego). Wiosną 1945 r. zbiegł z niewoli niemieckiej, po czym przedostał się do 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka, gdzie mianowano go dowódcą kompanii. W maju 1947 r. powrócił do kraju. Rozpoczął pracę w Centralnym Zarządzie Państwowego Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie.

Aresztowany 13 października 1948 r. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy 26 kwietnia 1952 r. skazany na karę śmierci. Katowany w celi, pomimo wydanego wyroku. Stracony 2 stycznia 1953 r. Cztery lata po śmierci zrehabilitowany wyrokiem tegoż sądu.

Odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, francuskim Croix de Guerre ze srebrną gwiazdą, orderami rosyjskimi św. Anny, św. Stanisława i św. Jerzego oraz odznaczeniami angielskimi.