Adam Gajdek „Olek” (1915-1949), żołnierz Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Od urodzenia związany z Krakowem. Podczas niemieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 r. służył w 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku. Od 1940 r. łącznik ZWZ, następnie AK na terenie Rzeszowszczyzny. Po zakończeniu okupacji niemieckiej, w obawie przed aresztowaniem nie ujawnił się przed wkraczającym wojskami Armii Czerwonej pozostając w konspiracji. Jesienią 1944 r. wziął udział w nieudanej próbie rozbicia więzienia w Rzeszowie – akcją dowodził Łukasz Ciepliński. W obawie przed aresztowaniem, na początku 1945 r. został przeniesiony do Katowic, następnie Krakowa, gdzie objął kierownictwo nad siatką wywiadowczą WiN. Tam, 17 października 1947 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Decyzją Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 23 października 1948 r. został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 14 stycznia 1949 r. w więzieniu przy ul. Rakowickiej w Warszawie.

Szczątki Adama Gajdka odnaleziono latem 2012 r. na kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

Opracowała Milena Bykowska na podstawie:
T. Swat, „… Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944-1956. Mazowsze, Warszawa 2003.